Foto pagina.

 

Ik kom nog wel foto's tegen uit en rond die tijd om te delen. Verder laat ik weten dat ik de activiteiten van HET VERGETEN KIND volg. Dat doe ik ook als het gaat om het lot van PALESTIJNSE KINDEREN in de gevangenis waar ze zonder vorm van proces worden vernederd, geslagen, verhoord (), mentaal worden gebroken. Er worden regelmatig kinderen vermoord door de IDF. Gewoon op straat of midden in de nacht uit bed geronseld en meegenomen.

Ik volg ook  het lot van de Oeigoeren en hun kinderen en de pogingen van de chineesche regering om te hersenspoelen en hun te scheiden van hun ouders.

Datzelfde geldt voor de vervolging van inwoners en hun kinderen in  Kinderen in Kasmir,

Dat is ook het geval bij de bevolking van Myanmar  waar zichzelf verijkende  militairen de macht en moorpartijen uitoefenen.

Het doet pijn omdat je weet wat de gevolgen zijn: voor het (korte) leven. Te vergelijken met C-PTSD en DIS.

Deze opsomming doet tekort aan de hongerdood in Jemen, de hongerdood als gevolg van droogte, voedselgebrek, vee sterfte, vervuild drinkwater.

Dit is het moment dat we, mijn broer en ik, uit huis worden geplaatst. We zijn nog een keer terug geweest  en de winkel annex woning gebruikt als onderduikadres, maar dat mocht niet baten. De mevrouw op de tekening heeft overigens geen woord gezegd en ik weet ook niet eens hoe ze heet. Nooit meer gezien. Het was een reisje met de tram en een heel eind lopen. En toch niks zeggen.  Sterk.

Hierboven: Onze lieve Vrouwe Kerk waar ik smorgens om zeven uur misdienaar was. Daarna: de aanleg van het Sarphatiepark gezien vanaf de winkel. Daarnaast een klassefoto. Ik sta op de derde rij helemaal links en bij de padvinders helemaal bovenaan links.